Z archiwum Waldemara Borowego

Hej kawaleria tęga broń, tęga broń /

I każdy czuje respekt doń, respekt doń /

Piechur, kanonier rozgląda się wciąż /

Gdy naszych szwadronów ciągnie długi wąż…

Dziś na naszej stronie publikujemy materiały ze zbiorów Waldemara Borowego. Otrzymaliśmy od niego wiele zdjęć i dokumentów zbieranych latami, dotyczą one sierżanta Ignacego Borowego i innych ułanów 10 Pułku Ułanów Litewskich, których życie a często i śmierć związały się z ziemią Ostrowską.

Tu bowiem 8 lutego 1912 roku w Niegowcu, gmina Małkinia pow. Ostrów Mazowiecka urodził się Ignacy Borowy (Ojciec Adam, matka Franciszka z Wielków). W Ostrowi Mazowieckiej ukończył szkołę podstawową i rozpoczął naukę w tutejszym Gimnazjum, które w związku z powołaniem do wojska, ukończył w Białymstoku. 4 października 1933 roku wcielony został do 10 Pułku Ułanów Litewskich w Białymstoku , gdzie 15 października 1933 r. złożył przysięgę. Otrzymał przydział do plutonu łączności, nr specjalności wojskowej 57, nazwa – telefoniści kawalerii. Ukończył kurs podoficerski, objął funkcję zastępcy dowódcy plutonu łączności, został żołnierzem zawodowym (15.03.1935 r. awans na stopień kaprala 19.07.1939 r. awans na stopień plutonowego).

Po wybuchu wojny brał udział w walkach prowadzonych przez 10 Pułk Ułanów Litewskich, aż do ostatniej bitwy pod Kockiem gdzie został ranny i dostał się do niewoli. Za udział w kampanii wrześniowej został ujęty we wniosku do odznaczenia Krzyżem Walecznych podpisanym przez ppłk Buslera i ppłk Plackowskiego. Igncy Borowy nie myślał zostać w niewoli, uciekł w Radomiu i wrócił do Ostrowi Mazowieckiej gdzie podjął pracę jako pracownik fizyczny tartaku, jednocześnie działał w armii podziemnej, ostrowskim oddziale Armii Krajowej.

16 kwietnia 1940 roku wziął ślub z Janiną Żuber, mieszkanką Ostrowi. Maz. Pod koniec wojny został zabrany przez niemieckie wojska do kopania okopów, skąd też uciekł.

18.03.1944 r. został wcielony do Rejonowej Komendy Uzupełnień, pracował do 01.11.1945 r. i został przeniesiony zostaje do rezerwy. 08.10.1976 rozkazem Szefa WSZW w Ostrołęce otrzymał awans na stopień sierżanta. Po latach pracy został kierownikiem Biura Zbytu Drewna w Ostrowi Mazowieckiej skąd odszedł na emeryturę.

W tym czasie, wraz z żoną Janiną aktywnie uczestniczył w życiu społecznym miasta występując w amatorskim teatrze oraz chórze. Przemierzyli razem wiele tras dając koncerty i spektakle. Doczekał trzech synów – oni śladem ojca – zostali łącznościowcami. Najstarszy syn Janusz odbywał czynną służbę wojskową jako łącznościowiec – radiotelegrafista, średni Waldemar ukończył Oficerską Szkołę Łączności i odszedł do rezerwy w stopniu podpułkownika. Najmłodszy Krzysztof ukończył Wyższą Oficerską Szkołę Łączności i odszedł do rezerwy w stopniu majora.

Ignacy Borowy umarł po chorobie 27.05.1981 roku w wieku 69 lat, pochowany na miejscowym cmentarzu parafialnym.

Podpułkownik Waldemar Borowy w swoim archiwum zgromadził i gromadzi nie tylko pamiątki, zdjęcia po swoim tacie – Ignacym. Ma dokumenty, fragmenty książek i artykułów prasowych poświęconych ułanom 10 Pułku i ludziom kultywującym pułkowe tradycje.