Odsłonięcie tablicy pamiątkowej poświęconej Żołnierzom Wyklętym

Wy nie bojąc się niczego nie daliście za wygraną / Dla Was niepodległa Polska była najważniejszą sprawą

W niedzielę, 24 marca 2013 r. w Łapach wzięliśmy udział w uroczystościach (dziękujemy pani Agnieszcze Twarowskiej z Łap za udostępnienie nam placu do rozładunku koni i gorącą kawę). odsłonięcia tablicy pamiątkowej poświęconej Żołnierzom Wyklętym, osobom skazanym 26 marca 1953 r. wyrokiem Wojskowego Sądu Rejonowego w Warszawie wydanym w procesie odbywającym się w Łapach.

W rozprawie prowadzonej pod przewodnictwem ppłk. Mieczysława Widaja, odpowiedzialnego za skazanie na śmierć 106 żołnierzy AK, obok „Huzara” kapitana Kazimierza Kamieńskiego sądzeni i skazani na śmierć zostali także jego podkomendni Mieczysław Grodzki „Żubryd”, Tadeusz Kryński „Rokita” i Wacław Zalewski „Zbyszek”. Na kary wieloletniego więzienia skazano współpracujących z nimi ks. Czesława Rakowskiego, ks. Wiktora Borysiewicza oraz Kazimierza Łapińskiego (Gawrysika) (był kolejarzem ).„Huzara” stracono w białostockim więzieniu 11 października 1953 roku. Miejsce ukrycia zwłok nie jest znane. Starannie wyreżyserowany proces stał się narzędziem najbardziej brutalnej komunistycznej propagandy – żołnierzy Armii Krajowej oskarżano w nim o współpracę z Niemcami, działanie z niskich pobudek, itp. Te propagandowe kłamstwa powtarzali później, niemal do czasów nam współczesnych, sprzedajni historycy, literaci i publicyści.

Tablica została umieszczona na obelisku ustawionym obok sali św. Józefa, w której 60 lat wcześniej trwał proces. Jej odsłonięcie było ukoronowaniem obchodów „Miesiąca Pamięci Żołnierzy Wyklętych”, zorganizowanego przez Społeczny Komitet ds. Obchodów 60 rocznicy procesu „Huzara” w Łapach. W uroczystościach udział wzięli m.in.: Dyrektor IPN w Białymstoku Barbara Bojaryn-Kazberuk, przedstawicielka Wojewody Podlaskiego i Wojewódzkiego Komitetu Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa Elżbieta Ufnal, Starosta Powiatu Białostockiego Wiesław Pusz, Radni Rady Powiatu Białostockiego, Wójt Gminy Nowe Piekuty Marek Kaczyński, Burmistrz Łap Wiktor Brzosko, Przewodniczący Rady Miejskiej w Łapach Andrzej Mojkowski oraz Radni Rady Miejskiej, delegacje służb mundurowych, szkół, związków i stowarzyszeń, a także rodzina Kazimierza Kamieńskiego „Huzara” oraz liczni mieszkańcy Łap i okolic. Obecna była także Kompania Honorowa 18 Białostockiego Pułku Rozpoznawczego w Białymstoku, członkowie Grupy Rekonstrukcji Historycznej „Narew” oraz Miejska Orkiestra Dęta.

Odsłonięcie tablicy poprzedzone zostało mszą św. w kościele pw. Św. Ap. Piotra i Pawła,  po której uczestnicy wraz z pocztami sztandarowymi, w naszej asyście (wszak kapitan Kamieński to kawalerzysta, podoficer 9 Pułku Strzelców Konnych) przeszli na teren przed salą św. Józefa. Tu po okolicznościowych przemówieniach, apelu poległych i salwie honorowej dokonano odsłonięcia tablicy.

Kazimierz Kamieński „Gryf”, „Huzar”, ur. 8 I 1919 r. we wsi Markowo Wólka gm. Piekuty pow. Wysokie Mazowieckie. Ukończył Gimnazjum Handlowe w Wysokiem Mazowieckiem. Następnie jako prymus ukończył 10-miesięczną szkołę podchorążych rezerwy kawalerii, po czym skierowany został do Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu. Szkolenie zakończył uzyskując stopień kaprala podchorążego rez. kawalerii. Otrzymał przydział do 9 Pułku Strzelców Konnych (Dywizjon Osowiec). Brał udział m.in. w walkach na pograniczu z Prusami Wschodnimi, oraz w dalszych działaniach odwrotowych – aż po Lubelszczyznę. Po dołączeniu do Grupy Operacyjnej „Polesie” uczestniczył w ostatnich bitwach w rejonie Kocka jako konny łącznik pomiędzy dowódcą 9 psk i dowódcą GO „Polesie” (podczas tej służby zabito pod nim cztery konie, on sam odniósł tylko lekkie kontuzje). Dostał się do niewoli niemieckiej, z której od razu zbiegł, jeszcze w październiku 1939 r., i powrócił w rodzinne strony, okupowane przez sowietów.

W konspiracji pracował od pierwszych tygodni 1940 r., początkowo w lokalnej organizacji Podlaski Batalion Śmierci (tzw. Legion Podlaski). Zaprzysiężony w ZWZ-AK od maja 1940 r. Ścigany przez NKWD. W okresie okupacji niemieckiej pełnił pod pseudonimem „Gryf” różne funkcje dowódcze w Komendzie Obwodu ZWZ-AK Wysokie Mazowieckie (m.in. dowódcy plutonu terenowego, szefa uzbrojenia i adiutanta KO). Wiosną 1944 r. dołączył do lotnego oddziału Kedywu Obwodu Wysokie Mazowieckie dowodzonego wówczas przez ppor. Romana Ostrowskiego „Wichra”. Uczestniczył w akcjach zbrojnych, m.in. w czerwcu 1943 r. w walce pod Lizą Starą, w akcji pod Szepietowem w maju 1944 r., w czerwcu 1944 r. w akcji na bagnie Podosie (likwidacja bandy komunistyczno – rabunkowej) i w akcji „Burza” w lipcu 1944 r. Działalność „po wyzwoleniu” rozpoczął późną jesienią 1944 r. z przydzielonym przez Komendanta Obwodu czteroosobowym patrolem. Po kilku miesiącach miał już spory oddział partyzancki w sile plutonu (podlegały mu też 4 rejonowe grupy dyspozycyjne i partyzanckie). Wykonał kilkadziesiąt akcji przeciw UBP, KBW, NKWD i ich agenturze. Awansowany do stopnia podporucznika (2 XI 1943 r.), porucznika (1 VI 1945 r.), w WiN przedstawiony do awansu na kapitana (30 IV 1946 r.). Za męstwo i zasługi został odznaczony Krzyżem Walecznych. W okresie amnestii lutowej 1947 r. dowodzony przez niego oddział został rozformowany, zaś większość żołnierzy ujawniła się. „Huzar” nadal ukrywał się, wkrótce wokół niego skupiła się grupa byłych żołnierzy AK – WiN ściganych przez UBP i zagrożonych aresztowaniem, co pozwoliło na odbudowę oddziału partyzanckiego. W maju 1947 r. podporządkował się por./kpt. „Młotowi”, zaś dowodzona przez niego grupa weszła na zasadach autonomicznych w skład 6 Brygady Wileńskiej AK. Po śmierci „Młota” w czerwcu 1949 r. objął komendę nad pozostającymi w polu patrolami 6. Brygady Wileńskiej AK. O poparciu jakim cieszył się wśród mieszkańców Podlasia świadczy fakt, że utrzymał się w polu niemal do końca 1952 r. Aresztowany został w Warszawie w wyniku prowokacji. Sądzony w marcowym procesie (sesja wyjazdowa) pokazowym w Łapach, otrzymał trzynastokrotną karę śmierci, utratę praw publicznych i obywatelskich praw honorowych na zawsze oraz przepadek całego mienia na rzecz skarbu państwa. Wyrok wykonano w więzieniu w Białymstoku 11 października 1953 r. o godz. 13:30.

13 marca 1997 r. SW w Białymstoku w wydanym postanowieniu, uznał za nieważny wyrok WSR z 26 marca 1953 r 11 listopada 2007 r. Prezydent RP Lech Kaczyński odznaczył pośmiertnie kpt. Kazimierza Kamieńskiego „Huzara” Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski „Polonia Restituta”.

{gallery}galeria/tablica{/gallery}